Lake Toba en Bukittinggi

Toen ik de vorige blog schreef, moest de reis van 7 a 8 uur nog beginnen. Deze is alweer een tijdje geleden.
Ik moest om 8.00 uur klaar staan. Dus om die tijd zat ik in het restaurant met mijn koffer en mijn rugzak. Om 8.30 kwam de desbetreffende persoon me halen. We zouden met een minibusje gaan, maar het bleek een auto te zijn. We moesten met zn 4e + de chauffeur erin. Ik had geluk, ik kon voorin. Het eerste uur was een enorme hobbel weg. Gaten in het wegdek of juist bulten. Bij ons zouden er alleen tractors over zn weg rijden, maar hier rijden er zelfs vol geladen vrachtauto's over. Niet gek dat je met regelmaat vrachtauto's met lekke banden aan de zijkant va de weg ziet staan. Uiteindelijk komen we bij het vliegveld van Medan aan. We moeten hier iemand afzetten en we moeten overstappen in een andere auto, is een paar minuten geleden via de telefoon besproken. De baas rijdt ons verder naar Loka Toba, zodat de andere chauffeur terug kan naar Bukit Lawang (onze begin bestemming).
De rit verloopt verder goed en om 18.30 komen we aan in parapat . Gelukkig kunnen we de veerboot van 19.00 nog halen naar Tuktuk. De laatste die vandaag nog gaat.
Het blijkt een prachtig eiland te zijn, blijkt de volgende dag (gisteren zijn we in het donker aangekomen). Een dag ga ik zelf fietsen en 's avonds ga ik naar batik dans en zangvoorstelling in het hotel. Hier ontmoet ik Malum. Hij rijdt me de volgende dag met een scooter over het eiland. Hij laat me leuke plekken zien en we blijken dezelfde humeur te delen. Alleen het weer is niet zo goed, maar we laten ons er niet door tegen houden. Vestje met lange mouwen aan en gaan! 'S avonds eindigen we bij een vriend van hem op het strand en komt de gitaar erbij. Genieten.....
Ik neem zaterdag de veerboot weer terug naar het vaste land. Ik heb een lokale bus geboekt naar mijn volgende bestemming. Er blijken een paar andere zijn uitgevallen voor de gedeelde auto. Ik kan voor hetzelfde bedrag met de auto mee. Deze rit duurt 7 uur korter, werd me verteld........
De auto vertrekt pas vanavond om 9 uur. Geen probleem, ik krijg de tijd wel vol. Er is een grote markt op zaterdag en ik bekijk wat winkeltjes. Uiteindelijk ga ik op een gammel bankje zitten, op de paats waar de veerboten aanleggen. Er gaan namelijk meerdere veerboten vanuit deze plek naar verschillende delen van het eiland. Het blijkt een feest om naar te kijken en later blijkt dat ik er 3 uur heb gezeten. Voor de locale mensen was het ook een feest om mijn reacties te zien.
De situatie:
Het is een kleine aanlegplaats (betonnen vierkant). Er kunnen 2 boten naast elkaar (ze leggen met de voorzijde aan). De veerboten zijn van hout en smal. Ze lopen in de voorzijde in een punt en dit is de plaats waar iedereen opstapt. Dus niks met een klep om spullen in te laden. Het is dan ook niet mogelijk om met een auto erop te gaan. Aan beide zijde van de veerboot is een gangpad van ongeveer 30 cm breed. Bij alle veerboten is een 2de verdieping met zitplaatsen. Wel varieert het hoe groot deze is. De kade is een halve meter hoger dan de boten. Iedereen moet dit hoogte verschil dus overbruggen en dat gebeurt via een kleine, smalle, houten loopbrug. Deze is 20cm breed en heeft enkele dwarslatjes, zodat je daar je voet achter kan klemmen. Deze loopplank wordt aan een ketting vastgemaakt die in het beton zit. Dit lijkt veilig, maar dit gebeurt doormiddel van een dun touwtje, waar ze zelf de knopen inleggen. Als er dus veel mensen overheen lopen, dan beginnen de knopen losser te worden en krijgt de plank meer speling. Bij een boot blijkt er geen touw aan te zitten. Ach dan gaat toch gewoon een van de jongens op de kade zitten en houdt die de loopplank met zn handen vast. Ik hou me hart soms vast. Het is maar goed dat er steeds 2 jongens bij de loopplanken staan om mensen te helpen, want anders hadden er een paar zwemles gekregen. De boot wordt met touwen vastgelegd aan de kade aan dezelfde 'ronde betonnen blokken' als in Nederland. Overigens gebeurt dit vaak pas als een hoop mensen zijn uitgestapt. Deze touwen lijken stevig.

Kleine kinderen worden bij de jongens aan de zijkant van de loopplank, in de handen geduuwd, net zoals alle boodschappen en verkoopwaar. En daar komt die....... zelfs scooter blijken op de boot mee te gaan. En ja wel, via dit zelfde dunne, smalle plankje. Het buigt een beetje door als de scooter eroverheen rijdt. Ben benieuwd hoelang dit plankje nog meegaat, al zal ik het antwoord nooit weten. Wel wordt deze omgedraaid, zodat ze geen last hebben van de dwarsbalkjes. Ze doen dit met 2 of 3 personen. De scooter wordt achteruit voor de plank gezet. Een persoon laat deze rustig op de plank rollen en dan grijpen ze beide de remmen. Door deze steeds heel even los te laten, zakt de scooter rustig naar beneden. Ze zetten ze in een van beide looppaden neer en bevestigen ze met weer een dun touwtje aan de reling. Omhoog gaat op een vergelijkbare manier, maar dan zonder de remmen. Sommige scooter lopen vast als ze gedeeltelijk op de plank staan en gedeeltelijk op de kade. Ach ja dan til je toch gewoon de onderzijde van de plank op, rij je de scooter op de plank en laat je de plank rustig zakken. Van een arbo wet hebben ze hier nog nooit gehoord.
Om 21.00 uur zit ik start klaar in het restaurant/ huis (huiskamer is het restaurant) van de man die mijn rit heeft geregeld. Om 22.00 uur is er nog steeds geen auto. Zodra de man gaat bellen, begin ik te beseffen dat dit anders gaat lopen dan ik had gedacht. En ja hoor, er was file waardoor ze zeker 2 uur later komen. Ik ben kapot moe en blijkbaar straal ik dat ook uit, want ik krijg het bed van de man aangeboden. Dit neem ik direct aan. Heerlijk even liggen. Uiteindelijk word ik na een beetje slapen om 2.00 uur wakker gemaakt. De auto is er. De man biedt meerdere malen zijn excuses aan en ik zeg dat het goed is. Ergens voel ik me ook schuldig, want die man heeft nog niet eens kunnen liggen. Gelukkig slaap ik in de auto veel. Ik zit met alleen maar Indonesiërs in de auto, dus echt praten gaat niet, want zij spreken nauwelijks Engels. Ondanks dat, zorgen ze goed voor me en komt me zeker niets te kort. Om 18.00 uur kom ik aan bij het hotel. Dan besef ik pas, dat steeds dezelfde chauffeur heeft gereden. Naast enkele stops van een half uur, heeft hij niet geslapen. Maar ja gelukkig ik ben er en ik hoef nu niet meer een lange autorit te maken.
Op de plaats waar ik nu ben heb ik een dag zelf in de stad rondgelopen. Eindelijk kwam ik een KFC tegen, dus dat betekende ijs eten! Gisteren heb ik een tour op een scooter gedaan met een gids. Een prachtige route door de natuur. Vandaag ga ik met dezelfde gids meer leren over de cultuur hier. Vrouwen staan boven mannen in deze plaats :)
Bukittinggi heeft er tijdelijk een attractie bij gekregen, namelijk een blanke, vrouwelijke, jonge toerist. Aan aandacht geen gebrek hier. Meerdere studenten vragen of ze een Engels gesprekje met me mogen voeren om zo hun Engels te oefenen, een opdracht van hun leraar. Daarnaast staren kleine kinderen naar me, totdat ze me niet meer kunnen kijken of totdat een van hun ouders hen corrigeert. De mannelijke Indonesiërs vinden het ook niet erg om naar me te kijken. Ze staren we aan en roepen naar me. Enkele scholieren weten niet hoe en waar ze moeten kijken als ik voorbij loop. Zodra ik naar ze lach, lachen ze terug en verdwijnt hun verlegen blik. Ik loop steeds dezelfde route naar het centrum, waardoor de winkeliers en de mensen van de warungs (eenvoudig restaurantje aan de zijkant van de weg) me wel kennen, zij begroeten me.
Morgen reis ik met de bus verder naar mijn eindbestemming, Padang. De busreis duurt 2 uur. Tenminste dat zeggen ze. Het zal er ook aan liggen hoe snel het busje vol is, want pas bij voldoende mensen gaat hij rijden. We zullen wel zien. Ik reken op 5 uur.