Het afscheid

Het is weer een hele tijd geleden dat ik geschreven heb. Ik ben ondertussen al terug in Nederland en heb de eerste familieleden en vrienden al gezien. Toch wil ik mijn verhaal afschrijven en dus vertellen wat ik de laatste dagen in Jakarta heb meegemaakt en hoe het afscheid en de terugreis is gegaan.

De laatste dagen in Jakarta heb ik nog heel veel mee mogen maken. Ik had te weinig tijd om alles nog te doen en wilde de dagen die ik had zo vol mogelijk proppen. Dat is aardig gelukt en dat is ook de reden, waarom ik daar geen blog meer heb geschreven. Mijn dagen begonnen vaak rond 7 uur s'morgens en s'avond rond 0:00 ging ik naar bed (na uren kletsen met Andy).
Ik ben eerst van Semarang met de trein naar Jakarta gegaan. De reis verloopt goed en zoals afgesproken komt Jaam (de chauffeur van de stichting) me ophalen op het treinstation. En ja, ik ben terug in Jakarta dus dat is file!!
De volgende dag staat er al veel te gebeuren bij zr Andre. Er komen twee groepen bezoek, een 's morgens en een 's middags. Tussendoor ga ik naar het supermarktje om de hoek om muggenspul te kopen. Tja er spreek niemand Engels en ik maar zeer beperkt Indonesisch, maar uiteindelijk met gebaren snappen ze wat ik nodig heb. S'avonds ga ik met de zusters en mw Lukmann naar de kerk in het dorp. Er zijn heel veel mensen, misdienaars en andere geestelijke die helpen tijdens de dienst. Iedereen zegt de gebeden uit volle borst op en zingt tijdens de liederen vol overtuiging mee. Na de dienst gaan we nog naar de receptie van een bruiloft. Het is een echte javaanse bruiloft. De bruid is niet in het wit, maar zwart en heel veel goud. Ook de gasten zijn aangekleed met veel gouden accenten. Het is een hele grote bruiloft. Er wordt vuurwerk afgestoken en wensballonnen opgelaten. Nadat we wat van het buffet hebben geproefd gaan we terug naar de stichting, waar we uiteindelijk s'avonds laat aankomen.
De volgende dag moeten we vroeg op. We gaan met alle kinderen van het kindertehuis naar de kust waar we gaan ontbijten. Daarna gaan we naar een pretpark. We zijn uitgenodigd door een familie die op deze dag de verjaardag viert van hun zoontje. Wij zijn door hun uitgenodigd om met hun naar de kust en het pretpark te gaan en zo de verjaardag te vieren. Het pretpark is goed te vergelijken met een pretpark in Nederland alleen wat kleiner. We zijn de hele dag in het park en vermaken ons allemaal heel goed. Na het park gaan we met z'n allen uiteten. In totaal zijn we met ongeveer 100 personen en het is een georganiseerde bende.
De 3 dagen hierna help ik mee met de kerstboom en kerststal versieren. Ook ga ik naar de vismarkt. Ik ben een van de enigste vrouwen en dan ook nog blank, lichte haren en jong, dus aan aandacht geen gebrek. Ik kijk mijn ogen uit en voor ik het weet zijn we alweer klaar en gaan we terug naar de stichting.
Ik ga een ochtend mee naar de puncak (een soort vakantieverblijf van de stichting die ze ook verhuren). Er is een zwembad bij en hier genieten zr Andre en ik even van de rust. Ze laat me haar kliniek in het dorp zien en er komt een Indonesische televisieploeg opnames maken. Ik ga samen met medewerkers, enkele kinderen, kinderverzorgsers en zusters bij de kerk spullen verkopen om zo geld op te halen voor de stichting, want ze blijven afhankelijk van deze bedeltochten (zoals zr Andre het noemt) en van donaties.
Mijn echte laatste dag ga ik met Andy frisdrank en ijs halen voor de kinderen om te trakteren en tja dan moet je flink slepen met de spullen. S'avonds ga ik op de stichting naar de eerste adventdienst. Deze is voor alle kinderen die de eerste heilige communie hebben gedaan. Ze zingen, dansen, bidden en bespreken vragen over het geloof in kleine groepjes. Het wordt op een hele leuke spelende manier gebracht. Na de dienst ga ik bij de kinderen eten. Het is mijn laatste avond en dus wordt er afscheid genomen van de kinderen. Het afscheid is indrukwekkend. Ze hebben een speech in het Engels gemaakt, we zingen liedjes, dansen en eten samen.
De volgende ochtend pak ik mijn laatste spullen in en brengt Jaam (chauffeur) en Andy (kinderverzorger) me naar het vliegveld.
Op wat vertraging na in Kuala Lumpur verloopt mijn vlucht goed. Ik heb heerlijk geslapen en s'morgens werd ik op het vliegveld opgewacht door mijn ouders. Intussen heb ik geen last meer van de jetlag en ben ik begonnen aan het uitzoeken van de foto's en alle andere dingen. Nog een week en dan mogen we weer gaan beginnen met werken.

Het was een hele indrukwekkende en mooie reis. De mensen die ik op de stichting ontmoet heb, zullen altijd een plekje in mijn hart hebben! Dit is een ervaring om nooit te vergeten!
Met heel veel dank aan de stichting Yayasan Sinar Pelangi (uitstraling van de regenboog) waar ik al die weken welkom was!