Terug op Java!
Blijf op de hoogte en volg Yvet
18 November 2015 | Indonesië, Semarang
Zoals de titel al zegt ben ik weer op Java (ik ben bezig met de reis naar zr André, waar ik a.s. vrijdag zal aankomen).
In Kuta (Bali) heb ik de laatste dag nog de Uluwatu tempel bezichtigd. De tempel zelf is niet heel bijzonder, maar de ligging is prachtig! Hij ligt boven op een klif, waardoor je heel mooi zicht hebt over zee. Zeker de moeite waard en twee vliegen in een klap, want hier zitten apen genoeg dus monkey forest kan ik overslaan.
Aangekomen bij de tempel vraagt de chauffeur: zie je iets zonder bril. Hmm ja dan zie ik nog wel wat. Dan moet je je bril afzetten als je naar binnen gaat voor de apen, zegt hij. Zo erg zal het toch niet zijn denk ik, maar ik ben wel waakzaam. Tja hij heeft niets te veel gezegd. Zodra ik de eerste apen zie, pak ik mijn bril in mijn hand en bekijk hoe de apen reageren. Ze staan allemaal in de start houding en lijken te denken: welke toerist zal ik nu eens gaan pakken. Ze zitten op 2 plaatsen bij de tempel en daar zet ik mijn bril af. Op de andere plaatsen laat ik mijn bril gewoon op. Een keer springt er een aap op mijn rugzak, maar gelukkig springt die er meteen weer af. Na de tempel ga ik naar een dorpje net naast Kuta (Jimbaran). Ik eet op het strand en kijk naar alle vissersboten (het is een echt vissersdorpje). Ik kom naast de vismarkt. Deze is overdekt en bij de ingang is de geur al te hevig, waardoor ik besluit niet naar binnen te gaan. Vanuit de zijkant (die is op sommige stukken open) kijk ik naar binnen. Allemaal tafels en bakken vol met vis.
Op het strand loop ik een stukje en bekijk alle vliegtuigen. Tussen Kuta en Jimbaran ligt een vliegveld. Je ziet ze dus van heel dichtbij opstijgen en landen.
Op 14 nov ben ik van Bali vertrokken. Eerst heeft een taxi me naar Denpasar gebracht (10km verderop, 30min rijden!!!). Daarom spreken ze in Indonesië van hoelang is dat reizen en niet hoever. In Denpasar is een busterminal. Zodra ik de taxi uitstap staat er al iemand naast me. Waar ga je naar toe, vervoer nodig? Ik ga met de bus, zeg ik. Ik loop richting de bussen. Waar ga je heen? Bangywangi. Dan moet je de blauwe bus hebben, zegt de man. Tja ik weet niet direct of ik hem moet geloven. Bij de bussen zitten veel mensen te wachten. Waar ga je heen vragen meerdere. Bangywangi, zeg ik. Allemaal wijzen ze naar de blauwe bus. Omdat het er zoveel zijn vertrouw ik het. Mijn spullen worden ingeladen, ik ga de bus in en koop het ticket. Dit is een luxe bus. Gelukkig maar. Ik heb voldoende beenruimte, een kussentje, er is een toilet, de stoel kun je verzetten en er is een televisie. Tja die hadden ze weg mogen laten, want er staat hard (daar hou de Indonesiërs van) karaoke muziek op. Gelukkig zingt er niemand mee.
In Indonesië kennen ze vrijwel geen vertrektijden. De bus gaat als er genoeg mensen zijn. Ik moet dus ook 1,5 uur wachten voordat de bus vertrekt (al voelde het helemaal niet zo lang. Na 20 minuten rijden staan we alweer stil aan de zijkant van de weg. De chauffeur stapt uit en er klinkt gerommeld aan de achterkant van de bus. Het lijkt gereedschap. De chauffeur komt naar binnen pakt een moersleutel en gaat weer naar de achterkant. Even later komt er iemand anders een schroevendraaier halen. Het lijkt niet echt hoop gevend. De bus staat in de zon, de moter is uit en dus werkt de airco niet. Het wordt bloedheet in de bus. Ze stappen allemaal na 20 minuten weer in en we gaan weer rijden. De chauffeur belt even iemand op en ik begrijp uit het gesprek dat de airco kapot was. Nu hij het zegt, voel ik inderdaad een luchtstroom die ik eerder niet voelde. Godzijdank bestaan er handige mannen! Uiteindelijk zijn we om 15:00 bij Gilimanuk. De plaats waar we met de bus de ferry op gaan. De bus is tussendoor niet meer gestopt en de chauffeur weet ook het middelste pedaal te vinden. Ja deze rijdt veel beter dan de vorige keer. Zodra we bij de ferry aan het wachten zijn om erop te mogen, komen de verkopers weer. Ze stormen de bus in, maken een rondje, stappen bij ons uit en bij de volgende bus weer in. Zo wisselen ze elkaar af, het zijn er zeker 20 (en we hebben maar 10 minuten gewacht). Op de ferry gaat alles snel. Deze is wat groter dan de vorige keer. We varen ongeveer een half uur, maar moeten ongeveer 45 minuten wachten voordat we kunnen aanmeren (er is maar 1 aanmeer plaats en andere boten lagen al te wachten). Nadat we de ferry zijn afgereden, moet ik uitstappen. De chauffeur van het guesthouse staat al op me te wachten. En ja we kunnen veel zeggen over de Moslims, maar ze heten je wel meteen welkom als je weer terug op Java bent (op Bali heb je vrijwel geen moskee, terwijl je op Java in elk dorp er meerdere liggen, die allemaal 5x per dag via de luidsprekers bidden!)
Die avond lig ik al om 19:00 in bed, in de hoop dat ik wat kan slapen. Ik heb namelijk besloten om die nacht de Ijen vulkaan te gaan beklimmen. Voor die nacht had hij meerdere mensen op staan, waardoor het goed betaalbaar werd. Die nacht staat zoals afgesproken de chauffeur om 0:30 op ons te wachten. We zijn in totaal met 8 personen. Om 2:00 zijn we bij Ijen. We lopen 1,5 uur omhoog met een gids. Tijdens het lopen, ontstaan er groepjes met ieder zijn eigen tempo. Niemand loopt alleen. Ik loop met 2 Nederlandse jongens en een Engelse vrouw. Het pad is van zand. Het gaat enkele keren stijl omhoog en daar is het zand heel los. Je glijdt dus regelmatig met je voet weer een stukje omlaag. Gelukkig worden deze stukken afgelost met wat vlakkere stukken. We lopen in totaal 1,5 uur. Nadat we de top hebben bereikt lopen we de krater in. Dit is over een stenen pad. Nee niet mooi een trap, je moet goed kijken waar je je voeten neerzet. In de krater wordt zwavelzuur gewonnen, 's nachts kun je hier het blauwe licht zien. (Daar staat Ijen bekend om en daarom moesten we zo vroeg 's nachts/laat in de avond, is maar hoe je het bekijkt, weg) Er is een pijpleiding waar constant rook uitkomt en daarom dragen we gasmaskers (de rook stinkt behoorlijk en als je er lang in staat zonder gasmasker dan is het giftig). Ondertussen wordt het licht en we beginnen aan de klim terug naar boven. Boven op de kraterrand is er prachtig uitzicht. Wauw dat we hier in het donker naast zijn gelopen, zeggen we tegen elkaar. Het maakt de terugweg wel een stukje makkelijker. Tijdens het afdalen merk ik dat ik helemaal op ben. Tja ik heb hier nauwelijks pijnklachten gehad, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik alles aan kan. Dat was ik even vergeten, maar het was de moeite waard. Op de stijle stukken omlaag, met het losse zand, heb ik de kracht niet meer om mezelf tegen te houden. Harry onze gids heeft het in de gaten en neemt me op die stukken in de arm. Daardoor heeft hij me meerdere malen kunnen opvangen toen ik onderuit schoof. Ik ben uiteindelijk heelhuids onder gekomen. Wauw dit was wel een van de hoogtepunten van mijn reis.
Even wat feiten over de Ijen vulkaan:
-Hij is 2799 meter hoog.
-Elke dag lopen er dragers naar boven en onder (dezelfde route die wij hebben gelopen), 2x per dag. Het zandpad dragen ze een wagentje mee (lijkt op een kleine aanhangwagen). Deze laten ze op de top staan en lopen dan met een bamboestok en iedere kant een mand de krater in. Onder vullen ze de manden met zwavelzuur en lopen daarmee omhoog. Op de top zetten ze deze in het wagentje en deze rijden ze ze omlaag. (Wagentjes zijn nieuw, eerst deden ze alles met de bamboestok).
De bamboestok dragen ze op hun schouder (hebben alleen een shirt aan, niets van een kussentje)
De gevulde maanden wegen samen zo'n 60 kg
Per kg krijgen ze 1000rp (15000rp is €1,-). Voor een keer lopen dus €2,-
De dragers gebruiken meestal geen gasmasker.
Onze gids is ook 6 jaar drager geweest. Hij heeft toen door het drager zijn schouder gebroken, waardoor hij de manden niet meer kan tillen. Hij heeft de schouder laten zien en ze hebben hem nooit recht gezet.
Terug in het guesthouse slaap ik wat en lig aan het zwembad. De dag erna ga ik Bangywangi in en die nacht ga ik met de bus naar Semarang. (Een plaats wat richting zr André ligt). De reis duurt 14 uur en gelukkig heb ik weer een luxe bus. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet ben ik in Semarang. Dit is niet echt een toeristische plek, maar ik gebruik het vooral als tussenstop. De eerste dag heb ik enkele shoppings malls (warenhuizen ) bezocht. Vandaag heb ik enkele bekende gebouwen en twee museums bezocht en wat blijkt ik loop vrijwel dezelfde route als gisteren. Toen was ik zo aan het zoeken naar de malls dat ik de meeste gebouwen niet eens heb gezien. Van een museum is de deur op slot. Een man zegt dat ik moet wachten en de deur wordt even later van het slot gehaald. Een man leidt me rond. Aan het einde van de rondleiding vertelt hij dat ze normaal om 14:00 sluiten. Ik stond om 14:15 voor de deur, ze zijn speciaal voor me open gegaan.
Het is trouwens weer goed te merken dat ik terug ben op Java, velen willen namelijk weer met me op de foto, jong, oud, man of vrouw het maakt niks uit. Ook de kinderen kijken je na als je voorbij loopt.
Tijdens de busreis van Bangywangi naar hier (semarang) kwam de volgende zin in me op en dat is hoe ik Indonesië omschrijf: alles kan hier en iedereen kan alles.
In Kuta (Bali) heb ik de laatste dag nog de Uluwatu tempel bezichtigd. De tempel zelf is niet heel bijzonder, maar de ligging is prachtig! Hij ligt boven op een klif, waardoor je heel mooi zicht hebt over zee. Zeker de moeite waard en twee vliegen in een klap, want hier zitten apen genoeg dus monkey forest kan ik overslaan.
Aangekomen bij de tempel vraagt de chauffeur: zie je iets zonder bril. Hmm ja dan zie ik nog wel wat. Dan moet je je bril afzetten als je naar binnen gaat voor de apen, zegt hij. Zo erg zal het toch niet zijn denk ik, maar ik ben wel waakzaam. Tja hij heeft niets te veel gezegd. Zodra ik de eerste apen zie, pak ik mijn bril in mijn hand en bekijk hoe de apen reageren. Ze staan allemaal in de start houding en lijken te denken: welke toerist zal ik nu eens gaan pakken. Ze zitten op 2 plaatsen bij de tempel en daar zet ik mijn bril af. Op de andere plaatsen laat ik mijn bril gewoon op. Een keer springt er een aap op mijn rugzak, maar gelukkig springt die er meteen weer af. Na de tempel ga ik naar een dorpje net naast Kuta (Jimbaran). Ik eet op het strand en kijk naar alle vissersboten (het is een echt vissersdorpje). Ik kom naast de vismarkt. Deze is overdekt en bij de ingang is de geur al te hevig, waardoor ik besluit niet naar binnen te gaan. Vanuit de zijkant (die is op sommige stukken open) kijk ik naar binnen. Allemaal tafels en bakken vol met vis.
Op het strand loop ik een stukje en bekijk alle vliegtuigen. Tussen Kuta en Jimbaran ligt een vliegveld. Je ziet ze dus van heel dichtbij opstijgen en landen.
Op 14 nov ben ik van Bali vertrokken. Eerst heeft een taxi me naar Denpasar gebracht (10km verderop, 30min rijden!!!). Daarom spreken ze in Indonesië van hoelang is dat reizen en niet hoever. In Denpasar is een busterminal. Zodra ik de taxi uitstap staat er al iemand naast me. Waar ga je naar toe, vervoer nodig? Ik ga met de bus, zeg ik. Ik loop richting de bussen. Waar ga je heen? Bangywangi. Dan moet je de blauwe bus hebben, zegt de man. Tja ik weet niet direct of ik hem moet geloven. Bij de bussen zitten veel mensen te wachten. Waar ga je heen vragen meerdere. Bangywangi, zeg ik. Allemaal wijzen ze naar de blauwe bus. Omdat het er zoveel zijn vertrouw ik het. Mijn spullen worden ingeladen, ik ga de bus in en koop het ticket. Dit is een luxe bus. Gelukkig maar. Ik heb voldoende beenruimte, een kussentje, er is een toilet, de stoel kun je verzetten en er is een televisie. Tja die hadden ze weg mogen laten, want er staat hard (daar hou de Indonesiërs van) karaoke muziek op. Gelukkig zingt er niemand mee.
In Indonesië kennen ze vrijwel geen vertrektijden. De bus gaat als er genoeg mensen zijn. Ik moet dus ook 1,5 uur wachten voordat de bus vertrekt (al voelde het helemaal niet zo lang. Na 20 minuten rijden staan we alweer stil aan de zijkant van de weg. De chauffeur stapt uit en er klinkt gerommeld aan de achterkant van de bus. Het lijkt gereedschap. De chauffeur komt naar binnen pakt een moersleutel en gaat weer naar de achterkant. Even later komt er iemand anders een schroevendraaier halen. Het lijkt niet echt hoop gevend. De bus staat in de zon, de moter is uit en dus werkt de airco niet. Het wordt bloedheet in de bus. Ze stappen allemaal na 20 minuten weer in en we gaan weer rijden. De chauffeur belt even iemand op en ik begrijp uit het gesprek dat de airco kapot was. Nu hij het zegt, voel ik inderdaad een luchtstroom die ik eerder niet voelde. Godzijdank bestaan er handige mannen! Uiteindelijk zijn we om 15:00 bij Gilimanuk. De plaats waar we met de bus de ferry op gaan. De bus is tussendoor niet meer gestopt en de chauffeur weet ook het middelste pedaal te vinden. Ja deze rijdt veel beter dan de vorige keer. Zodra we bij de ferry aan het wachten zijn om erop te mogen, komen de verkopers weer. Ze stormen de bus in, maken een rondje, stappen bij ons uit en bij de volgende bus weer in. Zo wisselen ze elkaar af, het zijn er zeker 20 (en we hebben maar 10 minuten gewacht). Op de ferry gaat alles snel. Deze is wat groter dan de vorige keer. We varen ongeveer een half uur, maar moeten ongeveer 45 minuten wachten voordat we kunnen aanmeren (er is maar 1 aanmeer plaats en andere boten lagen al te wachten). Nadat we de ferry zijn afgereden, moet ik uitstappen. De chauffeur van het guesthouse staat al op me te wachten. En ja we kunnen veel zeggen over de Moslims, maar ze heten je wel meteen welkom als je weer terug op Java bent (op Bali heb je vrijwel geen moskee, terwijl je op Java in elk dorp er meerdere liggen, die allemaal 5x per dag via de luidsprekers bidden!)
Die avond lig ik al om 19:00 in bed, in de hoop dat ik wat kan slapen. Ik heb namelijk besloten om die nacht de Ijen vulkaan te gaan beklimmen. Voor die nacht had hij meerdere mensen op staan, waardoor het goed betaalbaar werd. Die nacht staat zoals afgesproken de chauffeur om 0:30 op ons te wachten. We zijn in totaal met 8 personen. Om 2:00 zijn we bij Ijen. We lopen 1,5 uur omhoog met een gids. Tijdens het lopen, ontstaan er groepjes met ieder zijn eigen tempo. Niemand loopt alleen. Ik loop met 2 Nederlandse jongens en een Engelse vrouw. Het pad is van zand. Het gaat enkele keren stijl omhoog en daar is het zand heel los. Je glijdt dus regelmatig met je voet weer een stukje omlaag. Gelukkig worden deze stukken afgelost met wat vlakkere stukken. We lopen in totaal 1,5 uur. Nadat we de top hebben bereikt lopen we de krater in. Dit is over een stenen pad. Nee niet mooi een trap, je moet goed kijken waar je je voeten neerzet. In de krater wordt zwavelzuur gewonnen, 's nachts kun je hier het blauwe licht zien. (Daar staat Ijen bekend om en daarom moesten we zo vroeg 's nachts/laat in de avond, is maar hoe je het bekijkt, weg) Er is een pijpleiding waar constant rook uitkomt en daarom dragen we gasmaskers (de rook stinkt behoorlijk en als je er lang in staat zonder gasmasker dan is het giftig). Ondertussen wordt het licht en we beginnen aan de klim terug naar boven. Boven op de kraterrand is er prachtig uitzicht. Wauw dat we hier in het donker naast zijn gelopen, zeggen we tegen elkaar. Het maakt de terugweg wel een stukje makkelijker. Tijdens het afdalen merk ik dat ik helemaal op ben. Tja ik heb hier nauwelijks pijnklachten gehad, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik alles aan kan. Dat was ik even vergeten, maar het was de moeite waard. Op de stijle stukken omlaag, met het losse zand, heb ik de kracht niet meer om mezelf tegen te houden. Harry onze gids heeft het in de gaten en neemt me op die stukken in de arm. Daardoor heeft hij me meerdere malen kunnen opvangen toen ik onderuit schoof. Ik ben uiteindelijk heelhuids onder gekomen. Wauw dit was wel een van de hoogtepunten van mijn reis.
Even wat feiten over de Ijen vulkaan:
-Hij is 2799 meter hoog.
-Elke dag lopen er dragers naar boven en onder (dezelfde route die wij hebben gelopen), 2x per dag. Het zandpad dragen ze een wagentje mee (lijkt op een kleine aanhangwagen). Deze laten ze op de top staan en lopen dan met een bamboestok en iedere kant een mand de krater in. Onder vullen ze de manden met zwavelzuur en lopen daarmee omhoog. Op de top zetten ze deze in het wagentje en deze rijden ze ze omlaag. (Wagentjes zijn nieuw, eerst deden ze alles met de bamboestok).
De bamboestok dragen ze op hun schouder (hebben alleen een shirt aan, niets van een kussentje)
De gevulde maanden wegen samen zo'n 60 kg
Per kg krijgen ze 1000rp (15000rp is €1,-). Voor een keer lopen dus €2,-
De dragers gebruiken meestal geen gasmasker.
Onze gids is ook 6 jaar drager geweest. Hij heeft toen door het drager zijn schouder gebroken, waardoor hij de manden niet meer kan tillen. Hij heeft de schouder laten zien en ze hebben hem nooit recht gezet.
Terug in het guesthouse slaap ik wat en lig aan het zwembad. De dag erna ga ik Bangywangi in en die nacht ga ik met de bus naar Semarang. (Een plaats wat richting zr André ligt). De reis duurt 14 uur en gelukkig heb ik weer een luxe bus. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet ben ik in Semarang. Dit is niet echt een toeristische plek, maar ik gebruik het vooral als tussenstop. De eerste dag heb ik enkele shoppings malls (warenhuizen ) bezocht. Vandaag heb ik enkele bekende gebouwen en twee museums bezocht en wat blijkt ik loop vrijwel dezelfde route als gisteren. Toen was ik zo aan het zoeken naar de malls dat ik de meeste gebouwen niet eens heb gezien. Van een museum is de deur op slot. Een man zegt dat ik moet wachten en de deur wordt even later van het slot gehaald. Een man leidt me rond. Aan het einde van de rondleiding vertelt hij dat ze normaal om 14:00 sluiten. Ik stond om 14:15 voor de deur, ze zijn speciaal voor me open gegaan.
Het is trouwens weer goed te merken dat ik terug ben op Java, velen willen namelijk weer met me op de foto, jong, oud, man of vrouw het maakt niks uit. Ook de kinderen kijken je na als je voorbij loopt.
Tijdens de busreis van Bangywangi naar hier (semarang) kwam de volgende zin in me op en dat is hoe ik Indonesië omschrijf: alles kan hier en iedereen kan alles.
-
18 November 2015 - 18:24
An _qeurtjens @hotmail.com:
Het is mooi om tgelezen knap opa heeft vandaag de kaart gekregen -
18 November 2015 - 20:55
Marjo:
Wij hebben vandaag ook de kaart gekregen. Leuk om te lezen wat je weer allemaal gedaan hebt. Vanaf nu kun je gaan aftellen ik denk dat de laatste dagen om vliegen. Maar wij zullen ook heel blij zijn om jou weer terug te zien. Veel. Liefs Roel, Marjo, Sjeng en Siem. -
19 November 2015 - 01:17
Yvet:
Fijn om te horen dat er al een paar kaarten zijn aangekomen. Ik heb ze niet allemaal tegelijk op de bus gedaan, dus het kan nog even duren voordat je wat krijgt. Daarbij hoop ik dat iedereen de kaart ontvangt. Enkele dagen nadat ik ze op Bali op de bus had gedaan, vertelde iemand dat er een extra postzegel op moet in Bali. Deze kaarten zijn vanuit Java verstuurd en dus wel met voldoende postzegels. We zullen zien! -
19 November 2015 - 15:39
Helmie Schreurs:
Hey Yvette, wat een avontuur weer! Wat schrijf je toch geweldig goed. Je Engels zal intussen ook wel hartstikke goed zijn geworden. Heb je niets gemerkt van de activiteit van de vulkaan op Bali? De rookontwikkeling schijnt immens te zijn geweest en het vliegverkeer was daardoor stil gelegd. Moest aan je denken.
Wij hebben gisteren jouw kaart ontvangen: bedankt hiervoor!
Tot gauw. Lieve groeten, Helmie. -
20 November 2015 - 00:47
Yvet:
Hoi Helmie,
Ja mijn Engels is een heel stuk verbeterd. Ongelooflijk hoe snel dat gaat, want zo goed was ik niet toen ik ging. Ik spreek ook enkele worden Indonesisch wat ik ook hard nodig heb als ik hier in lokale eetgelegenheden ga eten.
Van de vulkaan op Bali heb ik veel meegekregen, reizigers die verplicht een paar extra dagen aan hun vakantie moesten plakken, een reiziger met nauwelijks geld en door de vulkaan verlopen visum en de hotels/guesthousen die niet wisten wanneer en of de gasten kwamen. Qua rook heb ik er gelukkig helemaal geen last van gehad en ik heb steeds over land gereisd dus mijn bussen gingen gewoon.
Ook Parijs leefde enorm hier op de dagen van gebeuren. Reiziger die geshockt waren en even hun verhaal kwijt wilde. Ja ik was ook een van hun. En natuurlijk de Franse toeristen die even nagingen hoe het met hun familie was en die niet wisten of het vliegverkeer wel gewoon door bleef gaan.
Over een paar uur (hier is het dan rond 11 uur) ga ik naar de trein opweg naar zr Andre. Laat die structuur en regelmaat maar komen! -
20 November 2015 - 01:34
Mathijs En Marij :
Hoi Yvet ,
Wat heb je al veel meegemaakt en gezien en beleefd.
Wij denken dat je een week slaapt als je weer terug bent. Maar gelukkig voor jou duurt dat nog effe . Wij hopen dat het laatste stuk van je reis nog mooier word dan wat je nu al heb gehad. Geniet ervan.
Groetjes en tot het volgende verslag. -
20 November 2015 - 07:37
Mad:
Nou zeg wat n goed en boeiend verslag weer en wat heb je al veel gezienen gedaan zeg!! Nu op naar wat regelmaat maar je zal daar ook nog wel genoeg kunnen bezoeken... geniet ervan meid voor je t weet ben je weer hier in de regen en kou hihihi Dikke knuffel Mad -
20 November 2015 - 19:24
Annemiek En Kees:
Hoi Yvet, wat vat jij het mooi samen: "alles kan hier en iedereen kan alles". Dat levert weer een mooi tegeltje op:-). Dat is nu waarom wij zoveel van Indonesië houden! Je raakt hier nooit uitgekeken en altijd is er iets nieuws te ontdekken. Je hebt intussen heel wat nieuwe reis- en levenservaringen opgedaan en je wordt al een echte traveller. Wij wensen je nog een mooie tijd met zr. André en alle anderen op de yayasin Sinar Pelangi. Doe ze maar de groeten van ons. Groet van Annemiek en Kees. -
24 November 2015 - 23:20
Mad:
Hee Yvet net het programma terug bekeken met jouw zuster Andre! Ze was precies zoals ik me voorstelde gek hè... en de plek waar jij nu dus bent, heel bijzonder! Ik zal t bewaren zodat jij t ook nog kan zien! Zeg maar dat ik heel veel bewondering voor haar heb en dat ik t Lilliane fonds zal steunen vanaf nu. Wat n sterke maar lieve vrouw zo met die kindjes, deed me aan mn eigen werk jaaaren geleden denken met alle hulpmiddelen en begeleiding! Geniet van je laatste dagen, we kijken uit naar je terugkomst xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
