Home alone
Blijf op de hoogte en volg Yvet
18 Oktober 2015 | Indonesië, Batavia
Ik ben vanaf vanmiddag home alone, want papa en mama zijn terug naar huis vertrokken (Annemiek en Kees). Wat een lieverds. Ze hebben me goed wegwijs gemaakt in Indonesie en op de stichting. Ze namen me op sleeptouw als we ergens naar toe gingen en zorgde dat me niets overkwam (een echte 2de papa en mama dus). Veel mensen en ook kinderen van de stichting dachten ook echt dat ik een kind van hun was (qua leeftijden zou het kunnen en we zijn alle 3 blank). Snel genoeg zeiden we ook dat het zo was. Vanaf nu ga ik het alleen doen. Ik ben benieuwd.
Ik heb in de tussentijd al weer veel meegemaakt. Ik ben sinds afgelopen dinsdag weer terug in Jakarta. We hebben 3 dagen kinderen geopereerd en 2 vrije dagen gehad. In deze vrije dagen zijn we met een groep gaan snorkelen. De anesthesist assistent van het ziekenhuis doet dit elke week en hij regelde wel alles voor ons. Wij hadden wel de eis dat de boot een overkapping moest hebben en dus regelde hij een politieboot, voor een vriendenprijsje. Waarom ook niet. Na een moeizame start met het snorkelen, kreeg ik het na een tijdje door. Het water was zo zout dat je erop kon drijven. Wauw wat is de onderwaterwereld mooi in Kupang. In de middag gaan we nog uiteten en naar winkeltjes waar ze souverniertjes verkopen. 's Avonds gaan we naar een feest van een 1ste heilige communie. Wij zijn met het hele team uitgenodigd. De eerste rij met stoelen is voor ons vrijgehouden. We zijn een soort eregast, omdat we uit Nederland komen. Na het eten wordt er een dansvloer vrijgemaakt. Ze gaan traditioneel dansen. Dit doen ze in een kring of rij en dan stappen ze opzij en naar voren. Dit in een afwisselend patroon, allemaal tegelijk. Annemiek, Kees en ik gaan ook een poging doen. Sommige lukken goed, maar een paar is geen touw aan vast te knopen. De mensen waarderen het dat we het proberen en willen het ons ook echt leren.
De dag erna gaan we naar een markt. Tja in dit land kan ik niet ongemerkt voorbij lopen, merk ik. Velen jongens roepen naar me (blank en lichte haren). Gewoon niet reageren en doorlopen heb ik al geleerd. S' avonds gaan we uiteten en de volgende ochtend vliegen we weer terug naar Jakarta naar het kindertehuis.
Ik ben samen met Annemiek, Kees en Andi (kinderverzorgster bij de stichting) naar het centrum van Jakarta geweest. We hebben alle toeristische gebouwen bekeken, wat een grote stad is het! Hier zijn wij bijna net zn bezienswaardigheid als Monas (een bouwwerk in Jakarta). Regelmatig vragen mensen of ze met me op de foto mogen. Ze vinden mijn haren zo mooi en ik ben blank. Het is een geslaagde dag!
Gisteren naar Tanam mini gegaan (Indonesie in het klein). We gingen met kleine busjes die overal in de stad vaste routes rijden. Na 1 keer overstappen komen we aan bij Tanam mini. Wat een leuk park! We gaan met een kabelbaan en een bus door het park, want het is te groot en te heet om te lopen.
Gisteravond zijn we na het avondeten nog naar de wisma's gegaan (dit is het deel waar de kinderen verblijven). Afscheid nemen. Annemiek en Kees zijn vanochtend weggegaan en ik ga dinsdagochtend weg. Ze hebben een speech geschreven, speciaal in het Engels, waarin ze ons bedanken voor de komst. Ze spelen liedjes voor ons, terwijl ze zelf gitaar spelen. Ze spelen onder andere: we are the one, we are the childrens. Wauw als deze kinderen dit zingen, dan pas besef je waar dit liedje over gaat.
Zoals hierboven staat ga ik dinsdagochtend al weer weg. De plannen zijn gewijzigd. Ik ben hier dan 2,5 week geweest en ga eerst 4 weken reizen. Na de 4 weken heb ik dan nog 10 dagen om hier op de stichting bij te komen, voordat ik de terugvlucht neem. Dit op advies van Zr. Andre.
Wat is dat een kanjer van een vrouw. Ze heeft een heel groot hart en iedereen is welkom bij haar. Ze wil waar ze kan, iedereen helpen en neemt ook de tijd om dingen aan je uit te leggen. Ook met de kinderen is ze geweldig. Streng, maar wel rechtvaardig en daardoor zullen ze ook altijd naar haar luisteren.Ze laat zich niet gek maken en staat met twee benen op de grond, ondanks wat ze hier allemaal al heeft opgebouwd. Ze is nog lang niet van plan om te stoppen. Ze ontfermd zich over me en zorgt dat er hier niets geks met me gebeurd. Ze geeft me adviezen over het eten en drinken en hoe verder te gaan reizen. Ze geeft om iedereen met heel haar hart.
Ik heb in de tussentijd al weer veel meegemaakt. Ik ben sinds afgelopen dinsdag weer terug in Jakarta. We hebben 3 dagen kinderen geopereerd en 2 vrije dagen gehad. In deze vrije dagen zijn we met een groep gaan snorkelen. De anesthesist assistent van het ziekenhuis doet dit elke week en hij regelde wel alles voor ons. Wij hadden wel de eis dat de boot een overkapping moest hebben en dus regelde hij een politieboot, voor een vriendenprijsje. Waarom ook niet. Na een moeizame start met het snorkelen, kreeg ik het na een tijdje door. Het water was zo zout dat je erop kon drijven. Wauw wat is de onderwaterwereld mooi in Kupang. In de middag gaan we nog uiteten en naar winkeltjes waar ze souverniertjes verkopen. 's Avonds gaan we naar een feest van een 1ste heilige communie. Wij zijn met het hele team uitgenodigd. De eerste rij met stoelen is voor ons vrijgehouden. We zijn een soort eregast, omdat we uit Nederland komen. Na het eten wordt er een dansvloer vrijgemaakt. Ze gaan traditioneel dansen. Dit doen ze in een kring of rij en dan stappen ze opzij en naar voren. Dit in een afwisselend patroon, allemaal tegelijk. Annemiek, Kees en ik gaan ook een poging doen. Sommige lukken goed, maar een paar is geen touw aan vast te knopen. De mensen waarderen het dat we het proberen en willen het ons ook echt leren.
De dag erna gaan we naar een markt. Tja in dit land kan ik niet ongemerkt voorbij lopen, merk ik. Velen jongens roepen naar me (blank en lichte haren). Gewoon niet reageren en doorlopen heb ik al geleerd. S' avonds gaan we uiteten en de volgende ochtend vliegen we weer terug naar Jakarta naar het kindertehuis.
Ik ben samen met Annemiek, Kees en Andi (kinderverzorgster bij de stichting) naar het centrum van Jakarta geweest. We hebben alle toeristische gebouwen bekeken, wat een grote stad is het! Hier zijn wij bijna net zn bezienswaardigheid als Monas (een bouwwerk in Jakarta). Regelmatig vragen mensen of ze met me op de foto mogen. Ze vinden mijn haren zo mooi en ik ben blank. Het is een geslaagde dag!
Gisteren naar Tanam mini gegaan (Indonesie in het klein). We gingen met kleine busjes die overal in de stad vaste routes rijden. Na 1 keer overstappen komen we aan bij Tanam mini. Wat een leuk park! We gaan met een kabelbaan en een bus door het park, want het is te groot en te heet om te lopen.
Gisteravond zijn we na het avondeten nog naar de wisma's gegaan (dit is het deel waar de kinderen verblijven). Afscheid nemen. Annemiek en Kees zijn vanochtend weggegaan en ik ga dinsdagochtend weg. Ze hebben een speech geschreven, speciaal in het Engels, waarin ze ons bedanken voor de komst. Ze spelen liedjes voor ons, terwijl ze zelf gitaar spelen. Ze spelen onder andere: we are the one, we are the childrens. Wauw als deze kinderen dit zingen, dan pas besef je waar dit liedje over gaat.
Zoals hierboven staat ga ik dinsdagochtend al weer weg. De plannen zijn gewijzigd. Ik ben hier dan 2,5 week geweest en ga eerst 4 weken reizen. Na de 4 weken heb ik dan nog 10 dagen om hier op de stichting bij te komen, voordat ik de terugvlucht neem. Dit op advies van Zr. Andre.
Wat is dat een kanjer van een vrouw. Ze heeft een heel groot hart en iedereen is welkom bij haar. Ze wil waar ze kan, iedereen helpen en neemt ook de tijd om dingen aan je uit te leggen. Ook met de kinderen is ze geweldig. Streng, maar wel rechtvaardig en daardoor zullen ze ook altijd naar haar luisteren.Ze laat zich niet gek maken en staat met twee benen op de grond, ondanks wat ze hier allemaal al heeft opgebouwd. Ze is nog lang niet van plan om te stoppen. Ze ontfermd zich over me en zorgt dat er hier niets geks met me gebeurd. Ze geeft me adviezen over het eten en drinken en hoe verder te gaan reizen. Ze geeft om iedereen met heel haar hart.
-
18 Oktober 2015 - 18:16
Marjo:
Hoi yvet
Wat heb je weer een mooi en indrukwekkend verslag geschreven. Te gek wat je allemaal meemaakt. Heel veel succes met jou nieuw stap de komende week.
Veel liefs Marjo -
18 Oktober 2015 - 19:11
Helmie Schreurs:
Hoi Yvet, geweldig om je blog te lezen en ik ben zo blij voor je dat het allemaal zo goed gaat! Bij mij brengt het telkens heel veel herinneringen terug aan de tijd dat ik zelf aan zo`n avontuur bezig was!
Geniet ervan meid. Lieve groetjes, Helmie xxx -
19 Oktober 2015 - 16:05
Annemiek En Kees:
Lieve Yvet,
Wat hebben we 2 leuke weken met je gehad!vanaf de eerste ontmoeting was er een klik.
Nadat we je een klein duwtje in de rug gegeven hebben ga je het nu zelf doen.
Blijf de baas over jezelf, volg je hart, en ook als het even niet zo loopt als je had gedacht komt het uiteindelijk allemaal goed!
Een dikke kus van ons,
Annemiek en Kees -
19 Oktober 2015 - 22:47
Mathijs En Marij :
Hoi Yvet,
Heel leuk om jou verslagen te lezen .
Zo te lezen is het een groot avontuur daar.
Wij hopen dat alles zo goed blijft gaan .
Groetjes Mathijs en Marij -
23 Oktober 2015 - 14:48
Mad:
Hee Yvet!! Weer zo'n prachtig reisverslag om te lezen. En wat heb je het naar je zin, altijd fijn om iemand zoals Zr. Andre in de buurt te hebben en om mss ook nog eens naar terug te keren? Geniet van dit 2e deel van je reis en maak je dromen waar! Liefs Mad
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
