Al een week voorbij
Blijf op de hoogte en volg Yvet
09 Oktober 2015 | Indonesië, Kupang
Wauw wat vliegt de tijd. Ik heb al zoveel mogen doen en zien. Enkele dagen geleden ben ik bij de Engelse les geweest. Deze was voor de kleinere kinderen van het kindertehuis. Ze leerde een gesprekje voeren over de tijd. Netjes beginnen door elkaar een hand te geven en ook op het einde als het gesprek af is een hand geven. Ja die Indonesiërs kunnen kinderen goed opvoeden. Als een kind, een volwassen iemand een hand geeft dan brengt het kind de hand naar zijn voorhoofd. Op die manier toont hij zijn respect voor de oudere.
Tijdens de Engelse les mochten de kinderen ons vragen gaan stellen. Zo konden ze oefenen om een gesprekje te voeren. Ze waren eerst heel verlegen, maar kwamen even later wel los. Ze leerde ook de lichaamsdelen. Dit deden ze heel leuk door het liedje hoofd, schouder, knie en zingen (maar dan natuurlijk in het Engels). Hierna moesten ze bij een plaatje van een poppetje de lichaamsdelen schrijven. Wij liepen rond en de kinderen vroegen aan ons, als ze iets niet wisten. Zelfs ik kon ze met mijn Engels wat leren:P
De maaltijden hier eten we samen met de zusters. 'S middags eten we bij de keuken samen met het personeel en s'avonds eten we bij de zusters thuis. Zij hebben een eigen huis op het terrein van de stichting waar ze allemaal samen in wonen. En ja, eten zoals het hoort, dus met vork en lepel! (Gelukkig kennen ze hier geen grote lappen vlees, want dat zou lastig worden)
Van dinsdag op woensdag nacht zijn we vertrokken naar Kupang (een paar eilanden verderop). Na een nacht van 3,5 uur slaap en een reis van 7 uur, snel in het hotel douchen en weer door naar het ziekenhuis om te beginnen aan de operaties. Aangekomen in het ziekenhuis, sta ik met mijn mond vol tanden. Alle mensen die we de komende 4 dagen gaan opereren, zitten al te wachten!! Er wordt even gekeken bij de patiënten die vandaag opstaan (allemaal hazenlippen) en dan kleedt iedereen zich om voor de operaties. Ik doe samen met Annemiek de administratie (deze is nodig om de sponsors te laten zien wat er gedaan wordt), maar ook wij hebben een ok pak en slippers aan. We maken alle papieren in orde en dan mag ik op de ok gaan kijken. Ik hoef niets anders aan te doen of mn handen te wassen ofzo. Onvoorstelbaar, gewoon de deur opentrekken en naar binnen stappen. Ik kijk tussen de administratie door, met meerdere operaties mee. Vele van jullie zullen er nachtmerries van krijgen, maar voor mij is dit zo bijzonder. Letterlijk met je neus erbovenop staan.
In een operatie ruimte worden 2 patiënten geopereerd. Ja, jullie lezen het goed, 2 patienten in een ruimte. Iedereen heeft zn mobiel bij de hand en ze pakken tussendoor gewoon op (ook prive). Velen verpleegkundige hebben hun sieraden nog om, maar ondanks dat, wordt er wel steriel gewerkt. Ik mag ook baby's naar de ok brengen. Ik haal ze dan op in een klein hokje. Hier neem ik het kind over van de ouders en draag het dan naar de ok. Daar leg ik het neer, waarna het onder narcose wordt gebracht. Wat een vertrouwen moeten de ouders in je hebben, als je je kind meegeeft aan een blanke!
Vandaag (de 2de dag) werden er vooral contracturen (vergroeiingen) geopereerd. Deze worden bij tieners en volwassene gedaan. De contacturen krijgen ze doordat ze zich verbrand hebben. Hier in NL wordt bijv de hand volledig gestrekt, direct na het verbranden. Daar doen ze dat niet, waardoor alles gaat vergroeiien. Vandaag hebben we 3 dokters (gisteren 2, deze vliegen over van Jakarta speciaal voor deze stichting). En ja hoor, waarom niet gewoon nog een bed erbij op de operatiekamer.
Ook vandaag heb ik meerdere malen mogen kijken op de ok. Nu waren de wonden groter en ze moesten vaker nog huid in de lies weghalen om de wonden te dichten. Wauw dat ik dit mag zien!
Het eten is heel lekker. Er is pas 1 groente en 1 lekkernij wat ik niet lust. Dat valt best mee als je bedenkt dat je 3x daags warm eten krijgt en tussendoor nog veel lekkers. Verhongeren doe ik hier in het ziekenhuis en op de stichting zeker niet!
In de tussentijd ben ik weer wat bekender geworden met een Indonesisch gezegde: de tijd is van elastiek. Tja half 8 vertrekken, betekent dat velen dan pas gaan ontbijten. Uiteindelijk kun je dus pas rond half 9 weg.
De foto's komen nog.
Groetjes Yvet
Tijdens de Engelse les mochten de kinderen ons vragen gaan stellen. Zo konden ze oefenen om een gesprekje te voeren. Ze waren eerst heel verlegen, maar kwamen even later wel los. Ze leerde ook de lichaamsdelen. Dit deden ze heel leuk door het liedje hoofd, schouder, knie en zingen (maar dan natuurlijk in het Engels). Hierna moesten ze bij een plaatje van een poppetje de lichaamsdelen schrijven. Wij liepen rond en de kinderen vroegen aan ons, als ze iets niet wisten. Zelfs ik kon ze met mijn Engels wat leren:P
De maaltijden hier eten we samen met de zusters. 'S middags eten we bij de keuken samen met het personeel en s'avonds eten we bij de zusters thuis. Zij hebben een eigen huis op het terrein van de stichting waar ze allemaal samen in wonen. En ja, eten zoals het hoort, dus met vork en lepel! (Gelukkig kennen ze hier geen grote lappen vlees, want dat zou lastig worden)
Van dinsdag op woensdag nacht zijn we vertrokken naar Kupang (een paar eilanden verderop). Na een nacht van 3,5 uur slaap en een reis van 7 uur, snel in het hotel douchen en weer door naar het ziekenhuis om te beginnen aan de operaties. Aangekomen in het ziekenhuis, sta ik met mijn mond vol tanden. Alle mensen die we de komende 4 dagen gaan opereren, zitten al te wachten!! Er wordt even gekeken bij de patiënten die vandaag opstaan (allemaal hazenlippen) en dan kleedt iedereen zich om voor de operaties. Ik doe samen met Annemiek de administratie (deze is nodig om de sponsors te laten zien wat er gedaan wordt), maar ook wij hebben een ok pak en slippers aan. We maken alle papieren in orde en dan mag ik op de ok gaan kijken. Ik hoef niets anders aan te doen of mn handen te wassen ofzo. Onvoorstelbaar, gewoon de deur opentrekken en naar binnen stappen. Ik kijk tussen de administratie door, met meerdere operaties mee. Vele van jullie zullen er nachtmerries van krijgen, maar voor mij is dit zo bijzonder. Letterlijk met je neus erbovenop staan.
In een operatie ruimte worden 2 patiënten geopereerd. Ja, jullie lezen het goed, 2 patienten in een ruimte. Iedereen heeft zn mobiel bij de hand en ze pakken tussendoor gewoon op (ook prive). Velen verpleegkundige hebben hun sieraden nog om, maar ondanks dat, wordt er wel steriel gewerkt. Ik mag ook baby's naar de ok brengen. Ik haal ze dan op in een klein hokje. Hier neem ik het kind over van de ouders en draag het dan naar de ok. Daar leg ik het neer, waarna het onder narcose wordt gebracht. Wat een vertrouwen moeten de ouders in je hebben, als je je kind meegeeft aan een blanke!
Vandaag (de 2de dag) werden er vooral contracturen (vergroeiingen) geopereerd. Deze worden bij tieners en volwassene gedaan. De contacturen krijgen ze doordat ze zich verbrand hebben. Hier in NL wordt bijv de hand volledig gestrekt, direct na het verbranden. Daar doen ze dat niet, waardoor alles gaat vergroeiien. Vandaag hebben we 3 dokters (gisteren 2, deze vliegen over van Jakarta speciaal voor deze stichting). En ja hoor, waarom niet gewoon nog een bed erbij op de operatiekamer.
Ook vandaag heb ik meerdere malen mogen kijken op de ok. Nu waren de wonden groter en ze moesten vaker nog huid in de lies weghalen om de wonden te dichten. Wauw dat ik dit mag zien!
Het eten is heel lekker. Er is pas 1 groente en 1 lekkernij wat ik niet lust. Dat valt best mee als je bedenkt dat je 3x daags warm eten krijgt en tussendoor nog veel lekkers. Verhongeren doe ik hier in het ziekenhuis en op de stichting zeker niet!
In de tussentijd ben ik weer wat bekender geworden met een Indonesisch gezegde: de tijd is van elastiek. Tja half 8 vertrekken, betekent dat velen dan pas gaan ontbijten. Uiteindelijk kun je dus pas rond half 9 weg.
De foto's komen nog.
Groetjes Yvet
-
09 Oktober 2015 - 16:04
Mirthe:
Waauw,, wat nu al een leuke verhalen!! Super leuk om te lezen :) -
09 Oktober 2015 - 16:48
Pap:
Het is indrukwekkend wat je schrijft, een super ervaring voor je leven. -
09 Oktober 2015 - 18:48
An_geurtjens@hotmail.com:
Het is mooi om te lezen en dat je het zo naar je zin hept groetjes . An -
09 Oktober 2015 - 19:40
Mam:
Wat een ervaringen en dit allemaal in een week tijd. Ben benieuwd wat je nog allemaal meer meemaakt -
10 Oktober 2015 - 13:16
Maria:
Wauw Yvet,
wat een verhaal. Wat doe jij een hoop ervaring op.
Super dat je het zo naar je zin hebt.
Ben benieuwd naar wat je allemaal nog mee maakt
Groetjes en een dikke knuffel
-
12 Oktober 2015 - 20:30
Marjo:
Wat super wat jij allemaal meemaakt, echt heel gaaf. Dat zou hier absoluut niet mogen op de OK. Kunnen wij ons niets bij voorstellen! Geniet ervan . Veel lieve groetjes uit Heel. -
13 Oktober 2015 - 07:44
Mad:
Hee Yvet wauw meid wat schrijf je goed en wat leuk om het te lezen!! Super wat je mee maakt en je overal voor openstaat! Wat n ervaring zeg... ik kijk uit naar je volgende verslag... succes xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
