2 daagse jungletrekking Bukit Lawang

Jaja, jullie lezen het goed, een 2 daagse jungletrek. Toen de man van het guesthouse het voorstelde, heb ik meteen ja gezegd. Niet gerealiseerd dat 2 dagen lopen lang is in de jungle. Maar het is een ervaring die ik niet had willen missen.
We zijn zondagmorgen om iets over 9 vertrokken vanuit het guesthouse. Onze groep bestond uit 4 personen; een Russisch stel, Robbert een Nederlandse backpacker en ik. We worden beide dagen begeleidt door onze gidsen jimpur, 38 jaar en Andi 21 jaar.
We lopen een stukje door het dorpje richting de brug. Deze nemen we om over de rivier te gaan. Het is een echte Indonesische brug. Goed kijken waar je loopt (er missen soms plankjes) en zorgen dat je je voeten stabiel neerzet (er zitten soms wat plankjes los). Jaja dat is Indonesië, heerlijk toch! We lopen langs de oever richting de jungle. Een bochtje naar links en de jungle staat ineens voor ons, een steile helling. Een helling zonder leuning of goede treden. Alleen maar bomen. Mijn nieuwe leuningen heb ik gevonden, de bomen. Eerst even een beetje trekken om te kijken of die stabiel is en dan de stap wagen. Gelukkig zijn bij het eerste deel voldoende wortels op de grond. Hier kun je je voet makkelijk tussen zetten, waardoor je veel grip hebt. Pfff..... als dit zo de hele tocht gaat, dan weet ik nog niet of ik het ga redden. Halverwege blijft jimpur staan. Hij trekt wat blaadjes van de takken en geeft het aan ons. We kunnen het eten. Het is lekker fris en je krijgt er energie van. We moeten er op kauwen, zoals op kauwgom. Hij steekt er ook een in zijn mond en ik volg. Het smaakt lekker. We krijgen een blad van een andere plant. Deze moeten we op een droge plaats bewaren. Als we last krijgen van buikklachten dan moeten we die nemen. Die helpt daar tegen. Iedereen stopt het blad veilig weg en we vervolgen onze weg. Aangekomen boven op de heuvel ben ik drijfnat. We nemen even pauze om wat te drinken. Het volgende stukje is relatief vlak. Dat wil zeggen dat je evengoed moet kijken waar je je voeten neerzet, want overal zijn wortels en bladeren.
We hebben nog niet lang gelopen als we Sarah de orang oetan zien. Er staan een hoop andere toeristen al bij. Sarah komt uit een rehabilitatiecentrum. Dat is ook de reden waarom ze een naam heeft. Haar kindje heeft geen naam, want is in het wild geboren. Ook deze zien we. Sarah staat gewoon midden op het pad. We kunnen heel dichtbij komen, want ze is gewend aan mensen door het centrum. Wauw wat is dit indrukwekkend. Sarah lijkt al die mensen ook wel interessant te vinden. Ze neemt verschillende poses aan. Na een tijdje klimt ze in de boom. Daar blijft ze nog even zitten met haar kindje.
Terwijl we Sarah aanschouwen, vertelt jimpur meer over de orang oetans. Orang is Indonesisch voor mens en oetan is jungle. Mens in de jungle dus letterlijk. Ook vertelt hij dat hij Sarah herkent aan haar gezicht. Net zo als bij mensen. De haren zijn meestal hetzelfde, maar ook daar is het soms aan te zien.
We lopen verder. We zien na een tijdje een pauw lopen. Jimpur en Andi maken hele tijd geluiden. Een geluid is van een vrouwtjes aap, een ander van een mannetjes aap en zodra ze de pauw zien, maken ze het geluid van een pauw. Of het echt meerwaarde heeft weet ik niet, maar het is in ieder geval leuk om te horen. Deze weg is redelijk goed te doen. Soms een afdaling gevolgd door een pittige klim (voor mij pittig, de 2 Russen lopen alsof ze in de stad aan het winkelen zijn, ongelooflijk). We zien een Thomas aapje zitten. Ook deze kunnen we van dichtbij bekijken.
We gaan lunchen. Ze hebben voor iedereen nasi goreng meegenomen. Heerlijk! Er zijn daarnaast bananen en, grapefruit, mandarijnen en ananas. Allemaal lekker vers. Tijdens de lunch hebben 2 apen ons in de gaten. Het is een moeder met een kleintje. Momenteel zijn er veel kleintjes in de jungle. Ze willen het fruit pakken. Het kleintje kruipt lager in de boom. Moeder blijft hoog zitten. Het kleintje komt nog lager. De gids maakt een geluid en stapt richting de orang oetang. De kleine schrikt en klimt terug naar moeder. Daar blijven ze even zitten. Het kleintje slingert naar een andere tak en klimt weer wat lager. Ze probeert weer bij het eten te komen. Weer worden ze weg gejaagd. Dit gaat zo nog enkele keren. Best een leuk schouwspel tijdens de lunch. Jimpur vertelt ons dat we ze geen eten mogen geven, omdat ze dan verwachten dat mensen altijd eten bij zich hebben. Uiteindelijk zullen ze dan mensen gaan aanvallen voor eten. Ook worden ze dan te lui en gaan ze geen eten meer zoeken in het wild. Hij vertelt daarnaast nog een hoop andere dingen.
We vervolgen onze weg. We maken nog enkele tussenstops en ze laten ons nog dingen proeven, zoals kaneel (van een kaneelboom). Het smaakt naar hout. De weg gaat van vlak naar stijl omlaag en stijl omhoog. Ze vragen ons wat we willen. Via het pad verder gaan of tussen de bomen door, zonder een duidelijk pad. Ik geef aan dat mij dat laatste wel leuk lijkt, al wist ik toen nog niet dat het zo'n stijle en lange afdaling was. De Russen verstaan niet wat hij vraagt en Robbert was net even met Andi aan het praten. Het is voor hem dus makkelijk besloten, we gaan voor de laatste optie.
Het is zeker geen pad te noemen waar we omlaag zijn gegaan (zoals hij voorspeld had). Ik grijp van boom naar boom. Ik voel me net een aap. Ik wil eerst de volgende boom vast hebben, voordat ik de andere loslaat. Beneden aangekomen is er een rivier. Deze moeten we oversteken en daar is ons kamp. Het is 16:00 uur. Het kamp bestaat uit een zeil op de grond en aan 3 zijdes een zeil gespannen over een constructie van takken. Er liggen 4 matten en slaapzakken. De matjes zijn kapot en van de slaapzak kan de rits niet meer dicht. Ach ja we zijn in de jungle wat maakt het ook uit. Terug kunnen we toch niet meer. Ik trek mijn bikini aan en was me in de rivier. Ondertussen wordt er thee gemaakt in een heeeeel eenvoudig keukentje. We drinken thee en Robbert en ik praten wat. Gelukkig is hij erbij, want de Russen spreken echt geen Engels. Zelfs als we ze vragen of ze nog thee willen, moeten we de theekan aanwijzen.
Het begint te druppelen. Snel worden alle spullen binnen gehaald. We gaan met zn allen in de 'tent' zitten. Het begint donker te worden en we eten met zn allen bij kaarslicht. Het is aan het donderen. Zeggen ze niet: nooit onder een boom gaan zitten tijdens onweer? Tja dan zitten wij fout, alleen maar bomen. We doen wat raadsels en gaan slapen. Tenminste proberen te slapen, want de grond is hard.
De volgende dag zijn we al vroeg wakker. We drinken thee en krijgen een ontbijt. Ik heb bloed op mijn kuit en was me in de rivier. Het blijft bloeden. Ik dek het af met een papiertje, maar ook dat werkt niet. Jimpur roept me. Ik ga naar hem toe en hij legt een blaadje op het wondje. Dit zijn de pleisters van de jungle, zoals hij het zegt. Waarschijnlijk heeft een bloedzuiger me gebeten. We beginnen rond 10:00 uur met lopen. We beginnen met een zeer heftige klim. We pauzeren meerdere keren en daardoor lukt het me om boven te komen. Wow, wat protesteert mijn lijf. Dit wordt een dag op mentale kracht. Het is een heftige wandeling. Veel hoogte verschillen. De paden zijn glad en de afgronden zijn steil. Niet zn goede combinatie. We lopen over zand, steentjes, grote stenen en worstels. Elke ondergrond heeft zijn eigen uitdaging. We hebben geluk we zien Mina. Een aap die zich niet vaak laat zien en ook uit het rehabilitatiecentrum komt. Ze heeft ook haar kleintje bij. Ook zien we nog een veraan.
Uiteindelijk komen we om 13:00 aan op onze eindbestemming. Hier krijgen we onze lunch en dit is het startpunt van het tubben (in een rubberen band de rivier af). We moeten een zwemvest aan. Er zijn 4 banden aan elkaar gemaakt. Het Russisch stelletje gaat in een band en Robbert en ik gaan in een. We eindigen met zn allen. De 2 gidsen en de 2 personen die voor ons gekookt hebben en de tub hebben gebracht. Er gaat een gids met een grote stok voorin en een achterin. De 2 andere gidsen gaan aan de zijkant. Het gaat er hard aan toe. Het lijkt bijna raften. Heerlijk dit. Direct voor het guesthouse wordt de tub aangemeerd. Het is ondertussen 15:00 uur. Het enige wat ik nu wil is een heerlijke douche en eten. Die nacht slaap ik heerlijk en droom ik nog over alle avonturen!
Vandaag een relaxdag en morgen verder reizen naar Samosir. 7 à 8 uur met de bus.......