Het rondtrekken is begonnenn !

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik geschreven heb en dat is een goed teken, want ik heb zoveel te doen dat ik nauwelijks tijd heb.
Toen ik nog bij Zr Andre was, ben ik nog meegeweest fruit en groenten inkopen voor het kindertehuis. Niet normaal wat ik daar allemaal gezien heb. Je kun het vergelijken met een groothandel in Nederland. Alles wordt per krat of zak verkocht. Het was een groot plein waar een dak boven zat. Het was er zo stoffig dat je ervan moest hoesten. Ze zaten gewoon allemaal te roken tussen het eten! Overal eten, bergen van meloenen en zakken rode pepers. De vrouwen zochten uit wat ze nodig hadden en twee mannen gingen mee om te schouwen. Kratten van 20 - 30 kilo op een schouder tillen. Wauw wat wordt hier hard gewerkt. Hierna gingen we nog kip halen. Hij was al dood en kaal geplukt, maar de organen werden er nog even op de markt uitgehaald. Ook werd hij nog even in stukjes gehakt. Waarom zien we dit in Nederland niet meer?
De dag erna begin ik aan het reizen en yep meteen te veel betaald (het viel voor mij wel mee, maar hij had een goede dag).ik ben eerst naar Bandung gegaan en daar ben ik 4 nachten gebleven. Met het guesthouse een trip gemaakt naar de witte krater, een hotspring (heerlijk warm), uitzicht op theeplantages en rijstvelden en kopi loewak gedronken. Dat is koffie die gemaakt wordt van kattenontlasting. Normaal drink ik geen koffie, maar de latte caramel smaakte heel goed.
Tijdens deze trip 2 Belgen ontmoet (een stel van rond de 30 jaar). De dag erna hebben we een privé chauffeur gehuurd en met zn 3je weer een dagtrip gemaakt. Heel gezellig. We zijn toen onder andere naar udjo Anklung geweest. Zo mooi! Het zijn allemaal studenten die Indonesische muziek en dans opvoeren. Angklung is een Indonesisch muziekinstrument (vierkant geraamte met bamboestokken er tussen, door te schudden komt er geluid). We hebben er zelf ook op mogen spelen. De dag erna met de kokkin naar een festival gegaan. Allemaal eetkamer, batikkramen (batik is een manier om kleur te geven aan stof, patronen). Daarna nog met haar gaan shoppen. Ze heeft me veel over Indonesië verteld en ik haar over Nederland.
Ondertussen alweer 4 dagen in Yogyakarta. Ook hier een aantal trips gemaakt en een hoop bezichtigd. Het guesthouse is prima, alles wat je nodig hebt en niet meer). Gisteren 2 Nederlandse meiden ontmoet. Beide reizen alleen, maar ze zijn elkaar tegen gekomen in de trein en brengen 1,5 dag samen door. Daarna gaan we allemaa, weer alleen verder. Vanmorgen van 8:00 - 12:00 uur een fietstocht gedaan. Toen ik vanmorgen opstond was ik niet zo blij met die begin tijd, maar toen ik klaar was met fietsen wel! Het begint dan echt al heet te worden. De gids heeft een hoop dingen laten zien. Hoe ze kroepoek maken, bakstenen, tempe (eten), hoe ze rijst planten, rijst pellen enz. Echt heel leuk!

Hoe het leven er hier verder uit ziet:
- altijd zijn er mensen op straat. Ook s nachts verbaast het mij hoeveel er op straat zijn.
- dagelijks zie je iemand op de stoep of op een bankje liggen slapen
- er zijn veel mensen die plastic verzamelen en zo hopen een beetje geld te kunnen verdienen. Ze gaan dus ook gewoon met hun handen in de prullenbakken om het vuil eruit te halen. Vrijwel overal op straat zie je vuil liggen.
- de wegen zitten vol gaten een hoge hobbels. Meestal rijden ze 30 - 40 km per uur en op een snelweg 80km. In het verkeer is volgens mij maar een regel: de toeter moet gebruikt worden! Ze halen van links en rechts in (rijden hier links) en gaan met zoveel mogelijk naast elkaar rijden, ongeacht de strepen op de weg. Scooters vullen alle gaatjes op. Je moet toeteren als je iemand inhaalt, zodat die op zijn plaats blijft en er dus geen ongeluk gebeurt. Kijken in de dode hoek is nauwelijks mogelijk, omdat er zoveel voor je gebeurt. Als je uit een zijweg komt en op de andere weg wilt invoegen, betekent toeteren blijven staan. Je kunt pas gaan als ik voorbij ben. Dit is wel een belangrijke om te weten tijdens het oversteken van de weg (ook als voetganger, geldt dit). Hier kun je namelijk overal oversteken. Stopteken maken met je hand en beginnen te lopen. Je staat soms ook op de grootste kruispunten stil. Niet normaal.
- als blank vrouw met lichte haren krijg je genoeg aandacht hier. Kinderen en volwassenen vragen of ze met je op de foto mogen. Ongeacht waar je bent. Meedere keren was ik (vaak samen met andere blanken) een beroemd gebouw aan het bezichtigen en dat het leek alsof ze ons interressanter vonden dan het gebouw. Ook van de mannen krijg ik aandacht genoeg. Ze kennen allemaal de woorden, hello miss. Sommige denken het ook te weten, maar roepen hello mister, ach ja het is maar een klein verschil.
- de moskee hoor je hier meerdere keren per dag. S morgens begint hij om 4 uur. Ik ben er nu zo aan gewend dat ik er doorheen slaap.

Ik heb een ontdekking voor het leven gedaan, ik ben supersupersuper eigenwijs!! (Maar dat heeft me al ver gebracht). Vanuit het station weigerde ik tijdens de aankomst in Bandung en Yogyakarta om een taxi te nemen naar het guesthouse. En dan moet je hier dus heel veel taxi's van je afslaan want ze staan allemaal op een rij en vragen het allemaal. Ook van Bandung naar het treinstation ben ik gelopen, ondanks de warmte. Toen moest ik met mijn koffer van 23kg een trap op en af. Maar ik vertikte het om een taxi te pakken, want dit is wat ik wilde, nauwelijks luxe en zien hoe ze hier leven. (De guesthouses lagen wel allebei binnen 15 min lopen).

Zoals jullie lezen heb ik het heel goed naar mijn zin en heb ik geen tijd om me te vervelen. Van mijn gewrichten heb ik nog nauwelijks last gehad. Alleen na 2 hele dagen lopen heb ik pijn gehad aan mijn heup (maar dan mag het ook wel en het is de dag erna weer weggetrokken). Ik kan zelfs een hele dag een rugzak dragen en ik sta s ochtends op zonder pijn (heel gek om hier zoveel te kunnen doen, zonder pijn).
Morgen vertrek ik met de trein naar Malang om daar de bromo op te gaan (een berg). Er staat nog genoeg op de planning voor de komende weken. Dus me vervelen zal ik zeker niet!

Groetjes Yvet